اشاره: «جنگ آینده، جنگ آب است.» این معروف‌ترین جمله‌ای است که این روزها درخصوص مشکلات ناشی از کمبود آب شنیده می‌شود. چه بخواهیم و چه نخواهیم ایران در کمربند خشک و نیمه‌خشک قرار گرفته و در نتیجه منابع آبی آن بسیار محدود است. در همین وضعیت بی‌آبی، روزانه نزدیک دو میلیون لیتر از منابع آبی شهر زنجان صرف آبیاری چمن‌ها و فضای سبز شهری می‌شود. درست است که گفته می‌شود این میزان آب از منابعی برداشت می‌شود که عملا قابل استفاده در سیستم آب شرب شهری نیستند، اما به هر حال شاید بتوان برای استفاده بهینه از آن‌ها نیز تمهیدی اندیشید. در این وانفسا اما اهالی یکی از نزدیکترین روستاها به شهر زنجان، امروز از نبود آب شرب در مضیقه‌اند. قول و قرارهای مسئولان درخصوص تامین اعتبار بخش پایانی عملیات لوله‌کشی و اتصال این روستا به شبکه سراسری آب، صدای روستاییان را درآورده و آن‌ها را وادار کرده که دست به دامان رسانه شوند تا شاید فشار افکار عمومی تلنگری باشد بر مسئولان در راستای سرعت‌بخشی به فرآیند کارها…
همایون آب ندارد!علیرضا جماعت‌لو ـ سردبیر؛ «همایون، آب ندارد!» شاید این کلیشه‌ای‌ترین جمله‌ای باشد که می‌توان در وصف مشکل بی‌آبی یکی از نزدیکترین روستاهای شهر زنجان عنوان کرد. شاید با خود بگویید، ندارد که ندارد! خیلی از روستاهای زنجان آب ندارد، این هم یکی از آن‌ها! اما اگر بدانید که کل مشکل آبرسانی این روستا به‌گفته مسئولان با رقمی حدود ۱۷۰ میلیون تومان حل می‌شود، شاید نظرتان کمی عوض شود.
عصر یکی از اولین روزهای پاییز به پیشنهاد یکی از اهالی دلسوز روستا، عازم همایون شدیم. «در چند وقت پیش وقتی فهمیدند که ما قرار است موضوع را از طریق روزنامه مردم‌نو رسانه‌ای کنیم، بلافاصله بخشدار قول داد، ظرف یک هفته مشکل آب روستا را حل کند. اما از آن یک هفته، هفته‌ها گذشته و حالا که خیالشان از بابت رسانه‌ها راحت شد، بی‌خیال موضوع شدند.» این سخنان «ه» بود که در راه رسیدن به روستا با نارضایتی بیان می‌کرد. از لابه‌لای صحبت‌هایش فهمیدم که شورای روستا هم براساس قول و قرارهای بخشدار و فرماندار مبلغ یکصد میلیون تومان پس‌انداز روستا را برای آبادانی، آسفالت و بهبود فضای داخلی روستا هزینه کرده‌اند، اما بعدا به آن‌ها گفته شده که باید مبلغ هنگفتی بابت اتمام مراحل لوله‌کشی آب آشامیدنی به دولت پرداخت کنند. و حالا آن‌ها مانده‌اند و پولی که خرج شده است.
«این تنها محل تامین آب روستاست.» این جمله را وقتی به ابتدای روستا رسیدیم شنیدم. آب چاهی که دور تا دور آن‌را فنس‌کشی کرده‌اند، توسط یک پمپ به منبع واقع در بالاترین نقطه روستا ارسال و مجددا به خانه‌ها پمپاژ می‌شود. برخی اهالی روستا و ریش‌سفیدان به استقبال می‌آیند و مستقیم می‌روند سر اصل مطلب. از وضعیت موجود درخصوص آب شهرستان ناراضی‌اند.
از روی پل کوچکی که بر روی مسیر خشک‌شده یک رودخانه قرار دارد می‌گذریم. زیر پایمان جوی باریکی از فاضلاب روستا جاری است. بوی نامطبوعی در محل پیچیده و تعدادی از مالکان در حال جست‌وجوی غذا در بین لجن‌های ته‌نشین شده جوی هستند.
یکی از ریش‌سفیدان با اشاره به گل‌ولای و لجن‌های موجود در محل، می‌گوید: «ببینید ما در چه وضعیتی زندگی می‌کنیم. این همان آبی است که از چاه پمپاژ می‌شود و دوباره بعد از به اصطلاح کلرزنی، دوباره به خورد مردم روستا داده می‌شود.» به محلی می‌رویم که گویا منشاء اصلی تامین آب شرب روستاست. دو جوی پر از گل و لای و لجن چشم‌انداز محل تامین آب اهالی روستاست. آبی که از لوله بیرون می‌آید، نازک‌تر از لوله خودکار است که هر از چندی هم قطع می‌شود. «دخترم روزانه بیشتر از دو ساعت منتظر می‌ماند تا یک دبه ۲۰ لیتری را از این آب پر کند.» این‌را یکی‌دیگر از ریش‌سفیدان روستا می‌گوید. رئیس شورای روستا می‌گوید که مدت‌هاست پیگیر حل مشکل آب شرب منطقه است و از دل‌نگرانی اهالی روستا از سلامت آب شرب می‌گوید. «اگر راست می‌گویند و آب روستا مشکلی از نظر بهداشتی ندارد، یک لیوان از آب همین چاهی را که می‌گویند سالم است، بنوشند.» این‌را یکی‌دیگر از اهالی روستا می‌گوید.
زنان روستایی حاضر در محل هم که منتظر پر شدن ظرف‌های آبشان هستند، وقتی متوجه می‌شوند که می‌توانند صدایشان را به گوش مسئولان برسانند، لب به اعتراض می‌گشایند و می‌گویند : «واقعا کسی به فکر ما روستاییان هست؟ همه امکانات را در شهر جمع کرده‌اید و ما اینجا مانده‌ایم با آبی که قطره‌قطره در ظرف‌هایمان جمع می‌شود. تازه معلوم نیست همین آب هم سالم باشد. آیا مسئولان راضی می‌شوند در این وضعیت حتی یک روز هم زندگی کنند؟»
ورود رسانه به موضوع، توسط اهالی روستا به گوش مسئولان می‌رسد و دو روز بعد مهندس کرامتی- مدیرکل پدافند غیرعامل استانداری زنجان- به همراه معاون خود در روستا حاضر شده و از نزدیک در جریان مشکلات روستا قرار گرفته و نظرات مردم روستا را می‌شنود. کرامتی در گفت‌وگو با مردم‌نو درخصوص گفت‌وگوهای انجام‌شده در روستا، می‌گوید: «مردم روستا معتقدند که آب شربشان سالم نیست، اما نمی‌شود در موضوع به این مهمی نظر شخصی را دخیل کرد. ما با احترام به گفته‌های اهالی روستا، آبی را که اهالی روستا مصرف می‌کنند، به آزمایشگاه فرستادیم و تا زمان اعلام نتیجه باید صبر کرد. درخصوص تخصیص اعتبار برای تکمیل عملیات لوله‌کشی نیز همین که اعتبار تخصیص داده شده کار بزرگی است و قطعا به‌زودی تامین اعتبار خواهد شد و دغدغه اهالی روستا نیز مرتفع می‌شود.»
یکی از اهالی روستا نیز متنی را به نقل از مدیر آب‌وفاضلاب روستایی ارسال کرد؛ بدین مضمون که «پروژه آبرسانی روستای همایون علی‌رغم محدودیت اعتبار در سال گذشته به‌صورت دیون اجرا شد و براساس پیگیری‌های مکرر و مساعدت فرماندار و پیگیری‌های دکتر وقف‌چی برای تکمیل عملیات آبرسانی در سال‌جاری اعتبار مصوب شده است و در صورت تخصیص اعتبار، تکمیل عملیات آبرسانی انجام خواهد شد و به بهره‌برداری خواهد رسید. لازم به توضیح است شرکت آبفار دستگاه دولتی است و در صورت نبود اعتبار عمرانی نمی‌تواند عملیاتی را انجام دهد، ولی اگر منصف باشیم، متوجه می‌شویم علی‌رغم محدودیت اعتبار، پروژه تاکنون به‌صورت دیون اجرا شده است و به پیمانکار آن پروژه بدهکار هستیم. در حالی که طبق دستورالعمل سازمان مدیریت، هیچ دستگاهی حق ندارد بدون اعتبار عمرانی برای دولت تعهدی ایجاد کند. در ضمن آب مورد استفاده روستا از لحاظ کیفی هیچ مشکلی ندارد و همکاران بنده به‌طور متوالی نمونه‌برداری می‌کنند و شبکه بهداشت، نظارت کافی بر روند کیفی آب دارد.»
در صحبت کوتاهی هم که با دکتر بیات – فرماندار جدید زنجان- انجام دادم، عنوان شد که برای حل مشکل آبرسانی روستای همایون اعتبار لازم تخصیص داده شده و قطعا تامین اعتبار هم انجام خواهد شد.
به نظر می‌رسد برای تحقق اقتصاد مقاومتی که روستاها نقش پررنگی در اجرایی شدن آن دارند، باید به نیاز روستاها توجه شود و استفاده از ظرفیت‌های روستا مدنظر قرار گیرد. حال که تخصیص اعتبار مورد نیاز برای تکمیل شبکه آبرسانی روستای همایون انجام شده، شایسته است با تامین اعتبار ریالی آن، گوشه‌ای از مشکلات این روستا را مرتفع کرد.
به قول یکی از مدیران اجرایی استان: «پول زیاد است، فقط نحوه مدیریت آن مهم است.»
منبع:مردم نو کد خبر: ۷۷۵۴تاریخ انتشار:جمعه, ۱۶ مهر ۱۳۹۵ ساعت ۰۹:۵۹
